|
Nigre en neĝo kaj nebulo, ĉe l' granda, luma kel-okulo, kun dorso-klin', gapante, ke l' bakisto faras la blondan panon pezan, staras infanoj kvin. Vidante, blankaj brakoj knedas la grizan paston, turnas, ĵetas tra l' hela tru', aŭdante, bona pan' susuras, bakisto ride kantmurmuras kun grasa ĝu', jen ili kaŭras nun, senmove, ĉe l' luko, kiu varmas blove kiel la sin', kaj dum la pan', por nokt' regala farita, kiel bulk' ovala, ekmontras sin, kaj tie, sub la trabo fuma ekkantas pana krust' parfuma kaj grila son', kaj vivon spiras truo varma, l' animojn kaptas ravo ĉarma sub la ĉifon', eksentas bonan vivon, povraj Jesuoj, etaj, prujno-kovraj; kaj plu, kaj plu la etajn rozajn nazojn premas al krad', kaj zumajn vortojn ĝemas tra l' krada tru', freneze, ili preĝojn teksas, al lum' de l' ĉiel* malferma fleksas sin laŭ la pov' tiel, ke l' pantalonoj krevas kaj la ĉemizojn flirti levas la vintra blov'. |